Deixeime abalar polo vento
pois unha nana cantaba
murmurando ao meu oído
versos da súa alma.
Aroma a flores silvestres
bo cheiro a auga salgada
mesturando sentimentos
desta terra encantada.
Deixeime abrazar polo vento
cómo se dunha aguia tratara
abrindo as miñas ás
sentíndome así amada.
Pechei moi ben os ollos
deixando que me bicara
con tenrura e agarimo
con tenrura e agarimo
este vento que me calma...
Xa vexo é que así é o vento do mar as veces namora o vento mareiro.
ResponderEliminarBicos.
Grazas André por achegarte ata estes acantilados do vento.
EliminarTodo un pracer!!
Un abrazo.
É un pracer sentirse arrolar pola brisa do mar. Fermoso poema.
ResponderEliminarBicos
Un pracer é, atoparme con xente nova polo meu espazo, para así mostrarlle as miñas letras e as miñas fotos.
EliminarUn bico para ti Dilaida.
Boto de menos o cheiro do mar, e que me namoren na veira del. O Poema e fermoso, como ti sabes facelo. Moitos bicos
ResponderEliminarOla Lembranza,que fermoso é o mar e o seu cheiro, verdade?
EliminarGrazas por achegarte ata este vento con aroma de mar e campo.
Un bico.
¡Ola Canto da Lua!
ResponderEliminarEu xa tiña medo que me mordera ese can que ouvea. jaja.
¡Mira que xa me pareces Rosalía! Son fermosísimos eses versos.
Felicidades preciosa.
A! vento ventiño mareiro
deixáchesme ben prantada
¡bicaches o canto da lúa!
no montiño do loureiro
esquecendo que te amaba.
Pícaro.... pícaro.
Gracias por tan belas letras e por estar cerca de min.
Un abrazo agarimoso e bo fin de sema.
"jajaja"... ben é verdade que a nova imaxe miña por pouco semella un can doente,pero non teñas medo, só é para que escoites o meu ouveo e te achegues ata aquí jajaja.
EliminarGrazas Marina,mil grazas,por ser como es.
Encántame o poema que me deixas,e que o vento...pero non teñas celos que seguro haberá días para as dúas!,"jajaja"...
Unha aperta moi forte Marina,a túa visita é moi ben recibida por min.
Ay que bonita poesía. Sabes captar olores de mar y de flores silvestres, mezclados con el viento y tu buen gusto y ya tienes una linda poesía que empieza bien y tiene un final feliz... ese besos de viento...Mmmm
ResponderEliminarBesitos.
Hola Campito,me alegra de que te guste esta pequeña poesía...
EliminarEs verdad que el olor a mar y las plantas cercanas a él te hece sentir nuevas sensaciones...
¡¡Es un gusto para los sentidos!!
Un besito,y...me ha gustado que te llegara este olor!!
No soy gallega aunque vivo aqui, en Galicia y no me atrevo a contestarte en gallego, pues lo hablo regular.
ResponderEliminarEse olor a mar, es lo primero que percibo al levantarme y las flores me embriagan.
Un bico agarimoso
Pilar
Hola Pilar!!
EliminarCuando quieras prueba a contestarme en gallego,te animo a ello,ya que me pareces una mujer muy decidida,y probar cosas nuevas siempre está bien...
Además... ¿que podría pasar si no te sale?,¡nada! además este es un rincón de amig@s y aquí puedes escribir lo que quieras y como quieras.
Un abrazo.
Rima nos versos que fan todavía máis meloso o galego.
ResponderEliminarE ese vento que calma as ansias, xunto co cheiro a mar...nese ambiente relaxante que procura sosego.
Fermoso poema.
un abrazo.
Sempre é un pracer que andes por aquí Mariola.
EliminarEncántame!!
O poemiña é pequecho,pero...sabes? é unha forma de practicar o galego,e saia-me o que me saia aí vai...
Un aperta agradecéndoche sempre o teu paso por aquí.
Fas moi ben deixándote bicar polo vento; pero...abrígate, que estes días ven algo fresquiño e podes resfriarte!
ResponderEliminarBicos primaverais
Ola Chousa da Alcandra!
ResponderEliminarBen é verdade o que dis,pois o vento está a ser ben fresquiño,pero as veces o malo está en que un raíño de sol que hai aproveitámolo coma os lagartos, e logo entre o vento fresquiño e o sol...esa mestura fai que termine cun bo constipado.
Moitas grazas pola túa visita!
Bicos dende estes acantilados.
¡¡Que fermoso!! Me encanta pasear cuando hace viento, su sonido, y su fuerza, me envuelve,me calma y me relaja, hace que me sienta libre. Bicoss
ResponderEliminarGrazas Lembranza por achegarte ata esta sensación que nos deixa o vento!
EliminarEstou a ver que a ti tamén che fai sentir en liberdade...
Biquiños.
Fermoso enamoramento co vento.
ResponderEliminarbo día.
Grazas Marcelo por compartir este vento...
EliminarAchegeime ao teu espazo que é moi fermoso! Todo un pracer...!
Un saúdo.
Fermoso espazo o do Canto da Lúa, e fermoso lugar para deixarse abrazar polo vento.
ResponderEliminarUn saúdo.
Ola Inma... benvida ao meu espazo e agrádame moito saber que che gusta.
ResponderEliminarMoitas grazas, prontiño pasarei a coñecerte.
Un saúdo.
Que fermosura de construcción, encantoume.
ResponderEliminarÉ amor pola terra escrita hacia o vento que acariña.
aquelo do fondo son as Ons, verdade...
unha aperta, bos dias.
Grazas Marcelo por compartir este vento comigo...é todo un pracer!!
EliminarDicirche que as Illas son as Cíes, as de Ons están preto, pero neste caso, non son estas que estás a ver.
De todos os xeitos estou moi contenta de que te fixaras na paisaxe.
Un saúdo.
Gustoume moito o teu escrito e as fotografias que supoño que son da terriña ..... disculpame las faltas que cometo ya que hace muchos años que no escribo en galego, pero prometo aprender todo lo que pueda a través de tus preciosos escritos.
ResponderEliminarSaludiños desde Barcelona.
Ola Juan Antonio, non hai nada que desculpar por non escribir ben en galego, tod@s imos aprendendo pouquiño a pouco... pois eu nisto tamén so bastante nova.
ResponderEliminarGrazas por te achegares dende Barcelona ata aquí.
Un saúdo.